آیا زندگی به شاهد نیاز داره؟ -5 مرداد
.
«به تو فکر خواهم کرد همچنان که به وحشت فراموشی.»
- هیروشیما عشق من ص ۷۷
.
چرا قبل و بعد از جق هیچ فرقی نداره؟ -19 مرداد
.
چرا یهو از رنگ سبز یشمی خوشم اومده؟ - 22 مرداد
.
واقعا دلم می‌خواد برای یه روز هم شده تو دنیایی زندگی کنم که شرم توش نباشه. -12 شهریور
.
اونجای سقف که قبلا پنکه آویزون بود حالا لوستر می‌زنن. -18 شهریور
.
«هر چه برای دلتنگی تو خرج کردم.» -22 شهریور
.
زنه ساعت دو شب زنگ خونه رو زد. گفتم بله؟ صورتش رو چسبوند به آیفون گفت: آنجلللا؟ -26 شهریور
.
باید هتلی زندگی کنم. روز به روز. جا به جا. -27 شهریور
.
چطوریه که آزار رسوندن والدین به بچه‌ها همه جای دنیا تو همه زمان‌ها مثل همـه ولی محبت کردن‌شون نه؟ (برعکس جمله‌ی اول آنا کارنینا نیست؟) -29 شهریور
.
چکار کردی که لایق غذا خوردنی؟ -8 مهر
.
نگران نباشید. خشم من مخرب نیست. خشمم هم ترسوست. -20 مهر
.
واقعا دوست دارم انقدر بدنام بشم که وقتی که مردم حتی اونی که دوستم داره جرات نکنه درباره‌ام حرف بزنه. -25 مهر
.
من عضلاتم علیه آزادی شورش می‌کنن. ممکن نیست من بتونم آزاد زندگی کنم. -25 مهر
.
تست شخصیت‌شناسی: اگه تو پیش‌دستی سه نوع میوه باشه، میوه‌ها رو یکی یکی می‌خوری یا بصورت موازی از هر کدوم یه تکه؟ -4 آبان
.
اگه یه صحنه‌ای تو فیلمی باشه که یکی یه تخم‌مرغ می‌ذاره که آب‌پز بشه و بعد قرص می‌خوره و خودش رو می‌کشه، بیننده ناخودآگاه نگران اون تخم‌مرغه میشه. نگرانی یه چیز ادامه‌داره ولی ناراحتی از مرگ یه چیز قطعی و پایان‌پذیره. -6 آبان
.
جلوی آینه لباس عوض می‌کردم و هر بار که یکی رو درمی‌آوردم و لخت خودم رو تو آینه می‌دیدم به خودم می‌گفتم: «داشتم دلقی و صد عیبِ مرا می‌پوشید» -6 آبان
.
دیشب زبونم رو تو خواب گاز گرفتم و از دردش از خواب پریدم. خیلی تجربه عجیبی بود. آدم خودش رو گاز بگیره. سرچ کردم دیدم دلایل مختلفی داره ولی همون اضطراب به من می‌خورد. خودم رو نکشم تو خواب! جمعه 9 آبان
.
خودشون بچه رو به دنیا میارن و خودشون هم ذره‌ذره اونو می‌کشن. -12 آبان
.
- از واقعی بودنت خوشم نمیاد. دوست دارم خیالی باشی. -14 آبان
.
من اصلا از زندگی‌ای که به امید نیاز داشته باشه بدم میاد. -16 آبان
.
چندین روز هوس بستنی کشسانی می‌کردم، رفتم خریدم گذاشتم تو یخچال که دفعه دیگه که هوس کردم داشته باشم ولی دیگه هوس نمی‌کنم. -18 آبان
.
جمع‌آوری کلمات از حافظه‌ها
هر چیزی که تو این زندگی گفته‌ام و نوشته‌ام، زشت و زیبا، به فاضلاب کلۀ آدم‌ها ریخته شده. دلم می‌خواد تمام کلمات تمام احساساتم رو پس بگیرم. همه به من برگردند. همه فراموش کنند چیزی از من شنیده‌ان. همۀ لمس‌ها و بوسه‌ها رو پس بگیرم. همۀ راه رفتن‌ها و نشستن‌ها رو پس بگیرم. شما لایق خیال من نبودید. حتی اسم خودم رو از کله‌ها پس بگیرم. این نامه‌ایه به همه کسانی که با من زندگی کرده‌ان. زندگی‌ای که کردم رو به من پس بدید. -19 آبان
.
وصیت نوشتن جز برای مال و اموال گه‌خوریه. مرده که حرف نمی‌زنه. -21 آبان
.
«مرده‌شور همه‌شان را ببرد! ما باید خودمان را محکم بچسبیم و برینیم بر سر این بشریتی که دارد می‌ریند بر سر ما.»
- گوستاو فلوبر، نامه به لوییز، ۲۸-۲۹ ژوئن ۱۸۵۳.    
.
«این کس برای تو خیس نمیشه»
.
اگه یکی بگه فقط برای اینکه تو سینما فیلم ببینه از ایران مهاجرت کرده دلیلش کافیه. -25 آبان
.
مردم جدیدی که اومده‌ان و تو این شهر دارن زندگی می‌کنن فکر می‌کنن میشه چیزی رو عوض کرد. -25 آبان
.
- می‌تونی با من مثل یه شئ رفتار کنی. -18 آذر
.
در حالی که دارم حرف می‌زنم و از حرف‌هایی که می‌زنم متنفرم و از خودم متنفرم، اگه طرف به حرف‌هام گوش نده دوست دارم جرش بدم. -21 آذر
.

«در نهایتْ مرگ به اندازهٔ ناکامی در مردن وحشتناک نیست.»
مارگارت دوراس

.

 دیروز بسته‌ی جدید دارو را تحویل گرفتم. هشتاد و چهار دانه قرص. برای گرفتنش زیاد به زحمت افتادم. باید می‌رفتم مطب، چون هر سه ماه یک‌بار باید اصل کارت بیمه را استفاده کنند برای صدور نسخه‌ی الکترونیک (برای نوشتن این جمله خیلی گمشده در ترجمه بودم). این را نمی‌دانستم. خیلی جزئیات کوچک آزاردهنده وجود دارد که برنامه‌ریزی‌ها را زیر و رو می‌کند. و مطب خیلی دور است و من خیلی خسته بودم، اما رفتم. کار دو دقیقه‌ای انجام شده بود و سر راه رفتم داروخانه‌ی جدید، چون در داروخانه‌ی روبه‌روی خانه هر بار سر این که مردم درست صف نمی‌بندند و نوبت را رعایت نمی‌کنند عصبانی می‌شوم. تازگی فهمیده‌ام نوبت و سهم و این‌جور چیزها برای من خیلی اهمیت دارد. بزرگ شدن در خانه‌ای با هفت‌تا بچه، نفری یک استکان آجیل شب‌های عید، ران مرغ سهم پسرها، آلوهای بالای یخچال برای خورش پدر است و کسی حق ندارد به آن دست بزند. این‌جور خاطرات. رفتم داروخانه‌ی جدید و بی‌مشکل سفارش دادم و فرداش رفتم گرفتم. یعنی امروز. دارو را گرفتم آوردم خانه و از آن موقع دارم به این فکر می‌کنم که تمام ۸۴ دانه قرص را از بسته در بیاورم و یک‌جا قورت بدهم. 

دراز کشیده‌ام روی تخت. از ساعت دو و نیم بیدار شدم. دیگر خوابم نبرد. حالا نزدیک پنج است و من -جز دوبار برای دستشویی رفتن- از جایم تکان نخورده‌ام. حالا دارم فکر می‌کنم این که در یادداشت آخر چه بنویسی اهمیتی ندارد. می‌توانم یادداشتی بگذارم یادآوری کنم که ع.ر کفشی که دیروز سفارش دادم را پس بدهد، یا کلاس‌های ورزشم را کنسل کند. برای هدا، برای مامان چیزی دلم نمی‌خواهد بنویسم. دارویی که دارم ضربان قلب را کند می‌کند و خیلی امیدوارم که در این تعداد، کلا از کار بیندازد، چون اگر این کار را نکند، نمی‌دانم چه‌کار کنم. نشستم تصور کردم که اگر اثر نکند احتمالا باید بروم پیش نورولوگ بگویم دوباره به‌ام دارو بدهد و لابد باید توضیح بدهم چی شده، و نمی‌توانم. واقعا نمی‌توانم. 

چند باری به‌ام هشدار داده‌اند که در صورت داشتن فکر خودکشی باید بروم اورژانس بیمارستان. می‌دانم که باید این کار را بکنم، اما ازم بر نمی‌آید. نمی‌دانم چطوری خودم را از جایم بلند کنم و لباس بپوشم برای این کار. تراپیست سابقم یکی دوبار با تهدید گفت من باید به پلیس زنگ بزنم. و من این‌جوری بودم که: وا. 

مردم خیلی عجیب و نامطبوعند. آدم‌هایی که ازشان کمک می‌خواهی و خیال ندارند به‌ات کمک کنند و در عین حال نمی‌خواهند این را بگویند، واقعا نامطبوعند. فکر می‌کنم بیشترین دلیل این که نمی‌خواهم زنده باشم همین نامطبوعی آدم‌هاست. و این که دیگر حوصله ندارم.

دیروز رفتم مچ‌های بریده را تماشا کردم که ببینم کجا و چقدر. تصویرش خیلی زیادی بود. برش عمیقی که به نظرم از من برنمی‌آید. خیلی کلافه شدم، چون دلم می‌خواست بعد از خوردن قرص بروم بنشینم توی وان و چاقو بکشم روی مچ. چاقو یا همین شیشه‌ی شکسته‌ای که یک‌بار وقتی خیلی آشفته بودم از توی خیابان برداشتم و گاهی می‌کشم روی پوستم. 

خیلی احساسات متناقض و پیچیده‌ای به این کار دارم. هم دلم می‌خواهد انجام بشود و تمام بود و راحت بشوم و با هیچ عواقبی مواجه نشوم، هم یک بخشی امیدوار است که نشود. نه، راستش امیدوار نیستم و نمی‌خواهم که نشود. دلم می‌خواهد چشم‌هایم را ببندم و دیگر هیچ‌چیزی نبینم و نشنوم و حس نکنم. دلم می‌خواست بروم بالای سرش، بیدارش کنم، به‌اش بگویم یک دلیل برای زندگی کردن به من بده. و دلم نخواست این کار را بکنم. «خوب دیگر، شب به‌خیر». والتر عزیزم. 

پس من پشه‌ی

خوشبختی هستم

چه زنده باشم

و چه بمیرم

… در جواب مهدی سحابی که از او می‌پرسد خب این حقیقت چیست؟ می‌گوید شاید این‌که آدم در نهایت تنهاست. در هر شرایطی مجبور است با مسائل خودش تنها و یکه روبه‌رو بشود. اما این تنهایی به معنای خودخواهی نیست؛ بلکه برعکس، با درکِ این «خودِ» تنهاست که تازه آدم دیگران را می‌شناسد.

پادکست کارناوال
قسمت هشتم
زندگی و دیگر هیچ
عباس کیارستمی، واقعیت و داستان‌های دیگر

 در میدان مسابقه گاوبازی، ماتادور (مات: با ریشه فارسی به معنی مرده. ماتار تغییر یافته مات در زبان اسپانیایی به معنی کشتن. ماتادور: کشنده)، ده دقیقه وقت دارد تا گاو خشمگین/زخمی را بکشد.